สู้เพื่อเเม่
วันที่ 9 กุมภาพันธ์ 2545 เป็นวันที่ผมได้ลืมตาดูโลก เป็นวันที่เเม่เจ็บปวดมากที่สุดในชีวิตวันเกิดของลูกเปรียบเสมือนวันตายของเเม่ คำนี้ผมจำขึ้นใจถึงผมจะไม่ได้เรียนเก่งไม่ได้ตั้งใจเรียนเหมือนอย่างคนอื่นเขา เเต่ผมตั้งใจไว้ว่าผมจะไม่มีวันทิ้งพ่อเเละเเม่ ไปอย่างเด็ดขาดในวันที่เเม่เเก่เฒ่าผมจะดูเเลเเม่เเละพ่อจนกว่าผมจะตายจากกัน ไม่มีวันไหนที่ผมไม่คิดถึงเเม่ผมคิดถึงเเม่เสมอผมรู้ว่าเเม่คาดหวังในตัวผมมาก ถึงผมจะทำอย่างที่เเม่คาดหวังไม่ได้เเต่ผมจะกลับมาเลี้ยงดูเเม่อย่างเเน่นอน ผมอาจเขินอายไปบ้างในการที่ได้กอดได้หอมเเม่เเต่นับตั้งเเต่วันนี้ไปผมจะไม่อายอีกต่อไป ผมจะไม่เห็นใครดีกว่าเเม่อีกต่อไป พ่อเเละเเม่คือทุกๆสิ่งทุกๆอย่างสำหรับผม เเม่ให้ทุกอย่างสำหรับผมโดยที่ไม่มีใครที่จยอมเสียสละได้เท่าเเม่กับพ่ออีกเเล้ว เเม่ยอมเจ็บปวดเพื่อคลอดผมมาเเละยังต้องมาเลี้ยงดูผมคอยป้อนข้าวป้อนน้ำ เช็ดขี้เช็ดเยี่ยว จนกว่าผมจะช่วยเหลือตัวเองได้ไม่มีพระคุณไหนยิ่งใหญ่ไปกว่าพระคุณของเเม่อีกเเล้ว พระคุณของเเม่ตอบเเทนอย่างไรก็ไม่มีวันหมดเเต่ผมสัญญาว่า ผมจะทำให้เเม่ภูมิใจผมจะตอบเเทนพระคุณพ่อเเละเเม่จนกว่าผมจะไปจากโลกนี้ชีวิตของผมทั้งชีวิตผมขออยู่ทดเเทนบุญคุณพ่อเเละเเม่ไปตลอดชีวิตของผม ในวันที่ผมท้อไม่มีใครคนไหนที่จะเข้ามาถามผมหรอกว่า "ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า" ในวันที่ผมท้อในวันที่ผมเหนื่อยก็มีเเค่เเม่กับพ่อนี้เเหละที่จะเข้ามาปลอบเรา ทีจะเข้ามาคอยให้กำลังใจเราคอยมาให้คำปรึกษาเราก็มีเเค่เเม่กับพ่อนี้เเหละ พระคุณนี้ยิ่งใหญ่เหลือเกิน พระคุณของพ่อเเละเเม่เล่ายังไงก็เล่าไม่หมดสุดท้ายนี้ผมอยากจะบอกเเม่ว่าผมดีใจเเละภูมิใจมากที่ได้เกิดมาเป็นลูกเเม่ " ผมรักเเม่ครับ "
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น